Tadzjikistan

Tadzjikistan
Na de laatste controle rijden we Tadzjikistan binnen, Heel vriendelijk, een aantal loketjes, betalen 10 dollar voor desinfectie …en voor nog een onduidelijke papiertje..Tot zover niets aan de hand, totdat we voor de invoering van  ‘de machine ‘ in de verkeerde categorie worden ingedeeld. We kunnen na een flinke discussie geen gelijk krijgen en ze blijven standvastig aan het hoogste gewicht 10900kg. en niet 7490kg. vast houden, toch even een verschil van 50 dollar. We betalen uiteindelijk bij het volgende loket, bij een ander mannetje 150,- dollar. Mopperen nog wat na, Bé maakt nog een tekeningetje met 2 vrachtauto’s , een met zand en de andere als camper. en dan warempel het kwartje valt, we krijgen 50 dollar terug en hij maakt een nieuwe kwitantie….pfff  heeft al met al 2 uur gekost. Gaan dan als een speer naar het Greenhouse hostel in Dushambe, heerlijk relaxt gebeuren. We kunnen net nog  op de binnenplaats staan, samen met 2  Nederlanders en  2 Zweden.  avonds gaan we met een grote groep naar de Irisch pub, patat, hamburgers en bier ..was al te lang geleden! Regelen even weer “Soms” ,( normalere waardes . 10 som is ongeveer 1 dollar, de miljoenen van Oezbekistan zijn we gelukkig kwijt,) in het luxe Sheridan hotel op de hoek, nog een telefoonkaartje erbij …. we zijn na de benodigde boodschappen klaar voor de Pamir!
Nemen de zuidroute en dat is achteraf na we hoorden maar goed ook, De Noordroute over de bergkam zou ons 3 dagen gekost hebben, landslidings, bruggen die niet meer betrouwbaar zijn en meters sneeuw en modder maakten het haast onmogelijk. Nog te vroeg na de late winter.
Van Dushambe naar Khorog is het ongeveer 450 km. , het eerste stuk kunnen we vlot doorrijden, overnachten in de groene heuvels. Krijgen nog gezelschap van een wereldfietser Dylan, die van plan is de hele wereld te ronden ,petje af. Om ons heen zijn grote kuddes met koeien en schapen, we zwaaien van een afstand naar ze. Een mooie plek, kleine beekjes kabbelen om ons heen, kikkers en krekels op de achtergrond. Dat is om 5 uur wel anders als de herders met de kuddes zo’n beetje over de tent van Dylan heen lopen en ons met veel lawaai wakker maken, dicht bij de natuur haha..
De volgende dag vervolgen we onze route bij de rivier Pamir langs, bizar aan de andere kant van de wilde rivier ligt Afghanistan.. in de verte zie je de leemhuizen en mannen op brommertjes en ezels. Lijkt allemaal heel normaal, wel controle posten bij het ingaan van het GBAO permit gebied. Zonder kom je er niet, alles wordt genoteerd. Vragen nog om ‘wodka of dollars’ maar daar snappen we als domme Hollanders niets van.. Komen onderweg weer een stel Fransen tegen die we in het Hostel ontmoet hebben en vinden samen een prima slaapplek net even van de weg af. Te minste dat denken we, als we zo’n beetje net willen gaan slapen is daar de militaire politie. 7 jonge soldaten een jaar of 19 , maar wel uitgerust met flinke geweren, die alleen maar Russisch spreken. We mogen absoluut niet blijven… het gevaarlijkste stukje bij de Pamir rivier, de jongens breken de tent af. Een stapt bij ons in .. lastig zoeken in het pikkedonker.. vinden gelukkig na 7 kilometer een hotel, waar we op de parkeerplaats mogen staan. Samen  drinken we de stress met een biertje weg. Slapen daarna als rozen.
De volgende dag begint het serieuze  werk, prachtige uitzichten op enorm hoge bergen, maar de weg wordt al gaande weg erg slecht. Gaffel of asfalt met flinke gaten, rotsen en stenen die aan de kant zijn geschoven en die nauwe doorgangen overlaten, water waar we door heen rijden.  Rijden nu op met Sonja en Micha uit Duitsland met hun Unimog, hen ontmoeten we ook bij Greenhouse. Grappig weken kwam je niemand tegen en nu gaat iedereen de zelfde richting uit, ook gemakkelijk bij het delen van informatie en het vinden van een slaapplaats.. 2 weten meer dan een. Achter een heuvel, geen direct zicht op Afghanistan, maar bij een dorpje kunnen we prima slapen. Hoog op de heuvel is nog een militaire post, alle kinderen uit het dorp komen nieuwsgierig kijken. Wat gesprekjes met mensen die in de tuintjes werken.. eens kijken wat de nacht ons brengt. Gelukkig kunnen we ongestoord slapen. De wegen zijn slecht, hadden we nu nog niet verwacht, pas later op de Wakhan valley. Dus hobbelen we met zo’n 15km. per uur richting Khorog… prachtige uitzichten op de 4000 meter hoge bergen , die met sneeuw zijn bedekt, ohhhh en ahhhh  momenten! Achter een politiepost, very safe, no problem, weer een mooie overnachtingsplaats aan een zij rivier van de Pamir, géén zicht op Afghanistan..wel rondom uitzicht op de bergen. ’s middags komen er 2 jongetjes langs , een is gehandicapt (geboren zonder handen). Hij spreekt Duits , omdat hij geopereerd is in Duitsland en in Nederland en 2 jaar in Duitsland heeft gewoond. Schrijnend , een van de vele kinderen / jonge mensen met aangeboren afwijkingen , veel trouwen weer binnen een familie/ incest…. moeilijke kwestie. In Khorog proberen we de vehicle permit te verlengen, de auto kreeg toestemming voor 15 dagen. Lastig dus, wij 45 dagen , een soort van spagaat van regelgeving en  ‘corruptie’ , maar ons wordt verteld… géén probleem in Murgab, zonder dollars.. we zullen het beleven.
We willen bij de Pamir lodge overnachten, maar er is een soort feestdag, de straat is versiert en afgesloten, maar mogen toch doorrijden…belanden midden op het feest/volleybal wedstrijd gebeuren, honderden mensen, stalletjes met eten… met veel moeite komen we door de feestende mensen, stuurmanskunst van Bé… ondertussen stuur ik de kinderen/’ dronken’ mensen voor de auto weg… tot 15 meter voor de ingang van de lodge. Daar is de weg geblokkeerd door een waterwagen, de chauffeur is nergens te bekennen, wachten 2 uur, niets.. ( krijgen ondertussen eten aangeboden van de lodge) ..besluiten terug te rijden en langs een andere weg naar de lodge te gaan. Bé rijdt achteruit, weer hele stuk tussen het publiek en stalletjes door tot een punt dat we kunnen draaien ‘op een dubbeltje’. rijden 2 km. om. En zijn dan weer bijna terug waar we aan de andere kant geëindigd zijn.. alleen hier staan allemaal geparkeerde auto’s, postzegel werk ,het lukt op een auto na…nog 10 meter te gaan. Weer geen chauffeur te bekennen, de auto is open…en Bé laat de auto uit de versnelling een paar meter vooruit rollen. Maar dan grote schrik geen remmen en geen handrem… het lukt me om nog gauw een steen voor een wiel te gooien…stop!! en dan zijn we na 3 uur eindelijk bij de lodge aangekomen. Even later zijn ook Xenia en Martin gearriveerd, gezellig , met hen rijden we weer een aantal dagen op.