Oezbekistan deel 2

3 nachten blijven we in Hostel Rumi,het is warm, maar gelukkig kunnen we electrisch gebruiken van het hostel om de airco aan te doen.Werkt fantastisch, brengt de temperatuur terug van 43gr. naar een aannemelijke temperatuur van 27gr.! De eigenaar van het hostel komt buurten en verteld zo over Oezbekistan, hij had graag een hond gehad en was er erg verdrietig over dat het van de autiriteiten niet mocht. Te gevaarlijk voor ‘de toeristen’ . Hij is net als heel veel mensen hier erg muzikaal , onder het gesprek trommeld hij een ritme op een bakje, zo mooi!
We gaan het water opzoeken net boven Bukhara ligt een zoet water meer. Bij het uit rijden van de stad kijken we nog even bij ‘fortress de Ark’ . Althans wat er van over is, gebombardeerd door het rode leger in 1920, aan de buitenkant nog steeds imponerend. Binnen valt het tegen en is het ook onwijs druk, we maken zo gauw als we kunnen weer dat we buiten komen.
Dan is het als we bij het meer anders, heerlijk zoet water om in te zwemmen, geweldig na al die warmte en stof. De volgende dag komen ook Xenia en Martin (Tinu) samen met nog 2 vrienden ( vader en zoon) uit Zwitserland bij ons. Bere gezellig samen zwemmen, eten koken en bier drinken. Prachtige bizarre verhalen van alle 4, die de hele wereld hebben gezien op de motor!!Aan het strand is het druk, families …maar ook jongelui die om 12 uur al dronken zijn. Lastig om daar mee om te gaan, zal vast niet te eerste keer zijn, nu we meer richting Rusland gaan .. we zien. De beheerder van het strandje lost het nu gelukkig op.
We maken met Xenia en Martin plannen om een gedeelte van de Pamir en Wakhan valley samen te rijden, gezellig maar ook handig…. wij kunnen wat spullen en extra benzine voor hun meenemen. Staan nog 2 nachten samen aan een bergmeer bij Nurata, de eerste ohh momenten zijn er, kristal helder water… Heerlijk om eerst te gaan zwemmen ’s morgens en gelijk even je haar te wassen voor het ontbijt.
Daarna een nachtje Samarkand, net voor ‘de Resident’  is een soort van hotel, een vieze bende..maar gelukkig is de plaats top en hoeven we nergens gebruik van te maken. En toeval, Xenia en Martin lopen ons op weg naar een restaurant achter op en gaan we alweer samen eten, heerlijk Plov (rijst met vlees en uien)…we gaan ze missen. Hoogstwaarschijnlijk kiezen ze een andere route dan wij, we zien!
Een dag cultuur is genoeg, en we maken dat we naar de bergen komen.. Binnendoor richting Denov, laatste loodjes slechte weg, tenminste in Oezbekistan! Rijden weer bekende fietsers achterop, even bij praten..iedereen heeft het zelfde doel. Doen nog een laatste gasthuis aan net voor de grens, maar als we af hebben gesproken , dat we niets nodig zijn alleen een staanplaats. Blijkt dat toch anders dan gedacht, we zijn te groot en kunnen niet op zijn terrein staan , maar ergens op een laantje tussenin. En dat is het lastige hier, eigenlijk mogen gewone Oesbekers geen contact of een overnachting aanbieden. De hostel eigenaar is erg zenuwachtig en wil ons alleen maar bij hem binnen hebben. en daar hebben we geen zin in, we zijn moe . en willen eten en slapen. De campingstoelen moeten we opbergen en hij maakt met het woordenboekje duidelijk , dat de mensen kijken en gaan bellen met de politie. Die is sowieso aanwezig hier, ik geloof dat we in deze weken wel honderd controle posten gepasseerd zijn…  Heel vervelend… gaan op tijd naar bed en vertrekken om 7 uur ’s morgens. Nog 135 km. naar de grens. We kopen broodjes onderweg en dat bakken ze aan de weg in kleine ronde lemen ovens. Prachtig om het hele proces te zien. Gelukkig gaat dat met veel gelach enzo. maak de nacht ervoor goed. En de bergen zijn prachtig en zien in de verte Tadjikistan liggen.
En dan hebben we pech, er is markt in het dorp en daarom een soort omleiding. Kunnen het eerst niet vinden … gaan het vragen… Bé tikt even tegen de voorruit om het duidelijk te maken en er springt spontaan een enorme ster in, dikke shit..kijken hoe de ruit zich houdt en anders moeten we ergens een nieuwe zien te versieren.
Na alle papierwerk, alle tablets, foto toestellen enz weer bekeken te hebben. En weer alle kastjes, laden enz. geopend te hebben kunnen we Oezbekistan verlaten. Gelukkig waren ze hier heel erg vriendelijk, maar o wat een geduld moet je hebben.